Wanneer je als verpleegkundige bij UWV werkt, gaat het niet alleen om diagnoses of medische dossiers. Het draait om mensen die even vastlopen in hun leven en ondersteuning nodig hebben. Sociaal-medisch verpleegkundigen helpen cliënten niet alleen met hun gezondheid, maar ook met de sociale, psychische en praktische uitdagingen die ziekte met zich meebrengt. Dat maakt dit werk veelzijdig, uitdagend en heel menselijk.

Na twaalf jaar op de spoedeisende hulp besloot sociaal-medisch verpleegkundige Elke Bouts het roer om te gooien. “Het was een prachtig vak, maar ik was toe aan iets nieuws”, vertelt ze. Bij toeval kwam ze een vacature bij UWV tegen. Ze wist nauwelijks wat ze kon verwachten, maar een meeloopdag gaf de doorslag. “Ik dacht meteen: dit ga ik proberen. En nog steeds sta ik honderd procent achter die keuze.”

Nieuwe wereld

Bij UWV gaat het naast de echte ‘ziekte’ ook om wet- en regelgeving, re-integratie en begeleiding. Voor Elke voelde dat als een nieuwe wereld vol leermogelijkheden. “Ik werd enorm getriggerd door alles wat ik nog niet wist. Nieuwe kennis, nieuwe uitdagingen: dat sprak me enorm aan.” Die omschakeling vergde wel wat doorzettingsvermogen. “De eerste teamvergadering begreep ik bijna niks van wat ze zeiden. Binnen UWV worden namelijk, net zoals in het ziekenhuis, veel afkortingen gebruikt. Maar na een paar maanden praatte ik net zo mee.” Het werk bleek veel veelzijdiger dan Elke dacht. Waar ze vroeger vooral keek naar het medische probleem, ziet ze nu hoeveel invloed ziekte heeft op iemands hele leven. “Niet alleen de aandoening telt, maar ook het verlies van werk, inkomen en sociale rol. Dat besefte ik pas echt hier.”

Veel zelfstandigheid

Binnen UWV krijgen verpleegkundigen veel zelfstandigheid. Ze werken nauw samen met artsen, maar nemen ook een groot deel van de begeleiding op zich. “Bijvoorbeeld bij de ziektewet nemen wij als verpleegkundigen zeker tachtig procent van het werk over van de arts”, legt Elke uit. “Daardoor houden artsen tijd voor de cruciale beoordelingen, terwijl cliënten wel de aandacht en gesprekken krijgen die ze nodig hebben.” Dat is één dimensie van verpleegkundig leiderschap: het zelfstandig uitvoeren van taken. De andere dimensie is misschien nog belangrijker: het zelf vormgeven van je vak. Elke: “We hebben de ruimte om cliënten extra te bellen, op huisbezoek te gaan of zorgen te signaleren die niet direct in een protocol passen. Dat vertrouwen vanuit de artsen naar ons toe groeit met elke stap die we zetten. Je bepaalt zelf waar jouw professionaliteit het verschil kan maken.”

Meer dan medische zorg

Een voorbeeld maakt duidelijk hoe breed de rol kan zijn. Elke vertelt over een man die door een psychose zijn baan kwijt was geraakt. “Hij zat volledig vast, kwam zijn huis niet meer uit en zag geen uitweg. Via de gemeente hebben we geregeld dat hij thuis hulp kreeg. Later zei hij: mijn huis is weer opgeruimd, mijn hoofd ook. Dat zijn de momenten waarop je voelt dat je echt iets hebt betekend.” Het psychosociale aspect is cruciaal. Soms gaat het om financiële problemen, soms om gebrek aan structuur of simpelweg om het gevoel gehoord te worden. “Als de randvoorwaarden niet kloppen, krijg je iemand niet aan het werk. En misschien moet je dat ook niet willen. Eerst moet de basis goed zijn. Pas dan kan ook werk bijdragen aan herstel.”

Kwetsbare groepen

Elke werkt in Parkstad, Zuid-Limburg, een regio met relatief veel arbeidsongeschiktheid. “We zien hier veel mensen met een lage sociaaleconomische status. Daardoor is de groep extra kwetsbaar. Daarom is het contact met gemeenten, huisartsen en andere organisaties zo belangrijk. Samen kunnen we cliënten verder helpen. Alleen red je het niet.” Dat maakt het werk intensief, maar ook waardevol. “Mensen komen vaak gespannen binnen, met een negatief beeld van UWV. Als ze de deur uitgaan en zeggen: ik voel me gehoord en gezien, dan is mijn dag geslaagd. Dat menselijke contact, dáár gaat het om.”

Ben je geïnteresseerd of wil je meer informatie? Neem dan contact op met Ruben Dierx via ruben.dierx@uwv.nl of 06- 52908659.