Een arts die voor een kantoor kiest, in plaats van een behandelkamer. Die liever praat dan behandelt. Anna en Melchior verruilden de hectiek van het ziekenhuis voor de verdieping van het werk bij UWV. En ontdekten iets grappigs: je ziet hier eigenlijk méér van de mens.

Anna werkte op de Intensive Care. Intensieve diensten waarbij je zorg verleent aan ernstig zieke patiënten. En het contact met de patiënt minimaal is. Melchior herkent dat. Hij was coassistent toen het begon te knagen. ‘Dat dit niet mijn plek was, wist ik vrij snel. Maar het voelde bijna als verraad toen ik buiten het ziekenhuis ging kijken. Alsof ik op een geheime missie was.’ 

Interesse in de mens
Toch zijn ze blij dat ze het gedaan hebben. Want bij UWV vonden ze precies wat ze misten in het ziekenhuis. Melchior werkt inmiddels al zeven jaar als arts arbeid en gezondheid. Anna zit nog in haar vooropleiding. Ze hebben één grote overeenkomst: een eindeloze nieuwsgierigheid naar mensen. Melchior: ‘Je ziet hier alle lagen van de samenleving. De één kan met een chronische ziekte nog werken, de ander kan niks meer. Iedereen heeft een eigen verhaal. Ik kan me daar eindeloos over verwonderen.’

Die oprechte interesse is de basis om dit werk goed te kunnen doen. Anna: ‘In het ziekenhuis behandel je een klacht. Wij kijken veel verder. Wat is iemands sociale context? Hoe ziet een dag eruit? Krijgt iemand sociale steun? Je leert iemand in korte tijd heel goed kennen. Daarvoor moet je écht verbinding kunnen maken.’ 
Melchior: ‘Het heet niet voor niets sociale geneeskunde. Je bent meer dan een arts, je bent een gesprekspartner. Nieuwsgierigheid is bijna nog belangrijker dan je medische kennis.’
 

Beoordelen boven behandelen

Dat het bij UWV niet draait om behandelen maar beoordelen, vindt Melchior een fijn uitgangspunt: ‘Het klinkt misschien vreemd, maar ik hou van ziektes. Ik wil er alles van weten. Tegelijk vind ik het fijn dat ik niet verantwoordelijk ben voor de behandeling van die ziekte.’ Anna ziet ook hoe anders de uitdaging hier is: ‘Je wordt niet midden in de nacht gebeld voor een reanimatie. Onze taak is om alles over iemand te weten te komen. En dan te vertragen. Wat heb ik allemaal gehoord? Wat vind ik hiervan? En hoe ga ik dit rapporteren? Ik vind het heel fijn dat we daar écht de ruimte voor krijgen.

En dat werkt, ziet Melchior terug bij vervolgafspraken. ‘Soms zie je mensen echt groeien. Dan hebben ze een paar jaar geleden een eerste beoordeling gehad, en zijn nu helemaal opgebloeid. Dan zie je hoe krachtig het systeem is.’

Hoe het vak meebeweegt
Verzekeringsgeneeskunde is volop in beweging. Melchior vertelt over een groep collega’s die onderzoekt hoe nieuwe technieken kunnen helpen bij het werk. ‘Dat kan ons werk ontlasten’. Toch moet de eindverantwoordelijkheid bij een mens blijven liggen, vindt Anna: ‘Het is zo’n menselijk vak. Het begint met luisteren en empathie tonen, en dat blijft.’