Carolina werkte jarenlang als arts neurologie in het ziekenhuis. Maar het constante nachtwerk en het gebrek aan balans waren zwaar. ‘Na vier slapeloze nachten had ik een black-out. Toen wist ik: dit wil ik niet meer.’ Via een detacheringsbureau belandde ze bij UWV. Eigenlijk tijdelijk, maar ze bleef.

‘In het begin vond ik het werk best solistisch,’ vertelt Carolina, inmiddels arts in opleiding tot specialist arbeid en gezondheid. ‘Toen ik daarover met mijn manager in gesprek ging, stelde ze voor om te werken met taakdelegatie. Nu heb ik een team van twee verpleegkundigen en een medisch secretaresse. Het is heel fijn dat ik met hen kan sparren. Ik richt me op het medische oordeel, zij doen de voorbereidende taken. Zo heb ik meer tijd voor wat ik het leukst vind: het specialistische werk.’

Puzzelen aan perspectief
Want juist dat maakt haar werk zo leuk. ‘Ik zie mensen met complexe problematiek. Het is mijn taak om de puzzel te leggen: hoe help ik iemand weer aan het werk? Daarvoor kijken we veel breder dan een huisarts of ziekenhuis zou doen. Soms is het advies van de huisarts dat iemand rust nodig heeft, maar zie ik dat met dit ziektebeeld een beetje beweging juist kan helpen.’

Soms is luisteren genoeg
Tussen al die dossiers zit er soms één die langer blijft hangen. Carolina herinnert zich een cliënt die zich nooit gehoord voelde. ‘Een paar weken na ons gesprek kreeg ik een handgeschreven briefje. Er stond in dat er eindelijk iemand was die naar haar geluisterd had. Mijn manager zei dat dat zelden gebeurde. Dat moment bevestigde waarom ik dit werk wil doen.’
 

Toch leeft er een hardnekkig beeld over werken bij UWV. ‘Toen ik de afdeling neurologie verliet voor UWV zei iemand tegen me: ‘maar je was zo slim’. Inmiddels weet ik wel beter. Er liggen hier zóveel uitdagingen. De maatschappij draaiend houden is net zo belangrijk als mensen genezen.’

Anders kijken
Vroeger wilde Carolina notaris of advocaat worden. Omdat haar vader arts was, koos ze toch voor dat pad. ‘Grappig, want bij UWV heb ik nu eigenlijk een soort middenweg gevonden.’ De nachtdiensten in het ziekenhuis mist ze totaal niet. ‘Ik heb nu veel meer vrijheid. Als ik naar de tandarts moet, kan dat gewoon tussendoor. Als het werk maar af is. Wanneer ik dat doe maakt niemand iets uit. Alleen hoeft het gelukkig niet meer ‘s nachts!’. 

Wat de toekomst brengt? ‘Ik zou graag lesgeven. En misschien iets in het management, om bij te dragen aan de toekomst van dit vak. Want we hebben artsen nodig die anders durven kijken. Die ruimte is er gelukkig ook bij UWV.’