Voor veel jonge artsen is het ziekenhuis de logische route. Maar Denise, Gerard en Tijn kozen bewust anders. Ze zijn in opleiding tot specialist arbeid en gezondheid bij UWV en krijgen hier de ruimte om hun medische kennis te combineren met persoonlijke gesprekken. De vrijheid die ze ervaren (én de gezelligheid) vonden ze nergens anders. Ze zijn het er allemaal over eens: hun vak verdient meer aandacht. 

‘De meeste mensen lopen hun coschappen in het ziekenhuis,’ vertelt Denise. ‘Ik wilde dat graag binnen de sociale geneeskunde doen. Het ziekenhuis was niks voor mij.’ Er was maar één plek beschikbaar, en die kreeg ze. Sindsdien is ze gebleven.

Tijd voor het hele verhaal 
Gerard begon op de afdeling neurologie, maar wilde als snel iets anders. ‘Toevallig had ik één van mijn coschappen bij UWV in Tilburg gedaan. Ik vond het toen al interessant om het medische met het sociale te combineren. Het is een complexe puzzel om de belastbaarheid van een cliënt vast te stellen. Een daar heb je zeker een uur voor nodig. Een spreekuur met een cliënt duurt dan ook de volle zestig minuten.’

Tijn wist na zijn studie geneeskunde niet precies wat hij wilde. Hij werkte daarom een tijdje in de horeca, totdat hij ontdekte dat hij met zijn sociale skills goed bij UWV terecht kon. ‘Mijn spreekuren gaan niet zozeer over ziekte, maar meer over het dagelijks leven. Dáár haal ik mijn informatie uit. Mensen kunnen vertellen wat er écht speelt, in plaats van dat het alleen over hun klachten gaat.’

Maatschappelijke functie
Het werk bij UWV brengt soms onverwachte medische inzichten. Tijn herinnert zich een oudere man die uit was gevallen vanwege zijn hart. ‘Uiteindelijk kwam ik er in het gesprek achter dat hij die klachten al heel lang had, en dat dat niet de échte reden was. Hij bleek dementie te hebben. Dat je dan samen met de huisarts een behandeltraject start, dat is heel bijzonder. We zien best wel zeldzame dingen, die zelfs een huisarts soms niet ziet.’

Gerard haakt daarop aan. ‘Dat komt omdat wij mensen zien die met hun klachten nog niet naar een dokter zijn gegaan. Dat zijn ze ook niet verplicht. Maar als ze uitvallen op hun werk, zijn ze wél verplicht om naar een bedrijfsarts of arts arbeid en gezondheid te gaan. Daardoor spreken wij mensen die anders misschien nergens anders aankloppen. We hebben dus ook een belangrijke signaleringsfunctie. En dan kun je het verschil maken door de juiste hulp in te schakelen.’

Die maatschappelijke functie herken Denise op een andere manier. ‘Wat veel mensen niet weten, is dat UWV ook helpt met voorzieningen, bijvoorbeeld voor kinderen met een aandoening. Denk aan een kind dat niet goed rechtop kan zitten en aangepast schoolmeubilair wil. Of mensen die orthopedische schoenen nodig hebben. Wij controleren als arts dan of er een medische noodzaak voor is. Dat is super concreet iemand verder helpen.’

Loop een dag mee
Nog zoiets waar ze het allemaal over eens zijn: als je écht wil weten hoe het er bij UWV aan toe gaat, moet je gewoon eens een dag meelopen. Tijn: ‘Ik heb zelfs met meerdere artsen meegelopen. Ik kreeg een heel ander beeld. UWV is echt aan het verjongen. Het is totaal niet hiërarchisch, niemand loopt in pak. Kom eens langs.’ Hij lacht: ‘Gewoon in je trui!’