Arts met betekenisvolle impact

Als basisarts zonder eerdere werkervaring begon Yalive bij UWV in Breda. De Dominicaanse Republiek waar ze opgroeide en studeerde kent geen verzekeringsgeneeskunde, dus het was een onbekende wereld. Inmiddels ervaart ze hoe waardevol het is om cliënten in kwetsbare situaties te begeleiden. “Je bent arts, maar op een andere manier."

Toen Yalive drie jaar geleden terugkeerde naar Nederland, na haar jeugd grotendeels in de Dominicaanse Republiek te hebben doorgebracht, was UWV haar totaal onbekend. “Ik had er nog nooit van gehoord. In de Dominicaanse Republiek bestaat zoiets ook niet. Pas toen ik een vacature zag, ben ik gaan uitzoeken wat UWV precies doet en welke rol artsen daarin hebben.” Aanvankelijk solliciteerde ze voor een functie bij bezwaar en beroep. “Dat leek me interessant, omdat je dan dossiers herbeoordeelt en kijkt of de anamnese compleet is. Maar het werd me aangeraden eerst te starten met spreekuren. Zo leer je de basis en begrijp je beter waar je later op toetst. Dat klonk heel logisch, dus ben ik bij de WIA begonnen.” 

Veel voldoening 
Vanaf mei werkt Yalive als ANIOS bij UWV Breda, een verrassende eerste werkplek. “Aan het begin dacht ik: dit is vreemd, ik behandel niet meer met medicatie. Maar al snel merkte ik dat mijn rol net zo betekenisvol is. Ik help mensen hun plek in de samenleving terug te vinden en adviseer ze in een kwetsbare fase. Dat geeft veel voldoening.” Een situatie die haar is bijgebleven, is die van een terminaal zieke cliënt. “Hij was al opgenomen in het ziekenhuis en niet meer aanspreekbaar. Via de familie en medische stukken heb ik het dossier afgerond. Dat zijn ingrijpende momenten.” 

Stap voor stap 
Het bijzondere vind ik dat je niet meteen in het diepe wordt gegooid. Eerst kijk je mee met collega’s en daarna krijg je stap voor stap verantwoordelijkheid.” Daarbij volgt elke nieuwe arts verplichte trainingen, onder meer in gestructureerde gespreksvoering. “Je leert alle onderdelen die je niet mag missen, maar het gaat er ook om dat je het gesprek op een natuurlijke manier voert. De cliënt moet zich gehoord voelen, niet alsof hij vragen in blokjes moet beantwoorden.” Yalive merkt dat de begeleiding intensief en persoonlijk is. “Tijdens mijn eerste gesprekken zat er altijd een ervaren arts naast me. Die gaf direct feedback of stelde aanvullende vragen als ik iets oversloeg. Daardoor voelde ik me nooit alleen verantwoordelijk, maar juist gesteund.” 

Niet alleen medische feiten 
Inmiddels voert Yalive zelfstandig spreekuren van een uur. “Dat is wezenlijk anders dan in de curatieve setting, waar je soms maar vijftien minuten hebt. Ik heb echt de tijd om goed door te vragen.” De dossiers variëren sterk: “Van cliënten met kanker of een terminale diagnose tot mensen met een depressie of burn-out. Iedere situatie is anders en vraagt om een eigen benadering.” Het gaat niet alleen om medische feiten, benadrukt ze. “Ik vraag ook de participatie uit. Dan gaat het om zaken als de thuissituatie, zelfzorg, en het functioneren binnenshuis (zoals koken en geldzaken regelen) en buitenshuis (denk aan boodschappen doen en sporten). Alles neem ik mee in mijn oordeel over wat iemand door ziekte wel of niet kan.” 

Kijken naar wat wél kan 
Dagelijks ervaart Yalive de waarde van haar rol. “Soms denkt een cliënt dat er helemaal geen toekomst meer is. Door samen te kijken naar wat wél kan, open je nieuwe perspectieven. Alleen al het idee dat iemand extra tijd krijgt om te herstellen kan verschil maken. Dat geeft betekenis aan mijn werk.” Wat ze haar toekomstige collega’s zou vertellen als die vragen waarom ze dit werk moeten overwegen? “De balans tussen werk en privé. Hier heb ik vaste spreekuren en kan ik mijn tijd grotendeels zelf indelen. Twee dagen per week ben ik op kantoor, de rest kan ik ook thuis uitwerken. Dat geeft rust en ruimte voor mijn privéleven.”